Αντί Μνημοσύνου

          Πέρασαν  κιόλας  6 μήνες  απ`  την  πρόωρη  απώλεια  της  κυρίας  Μαρίας  Σκεπετάρα – Κοντρώση.

          Ήταν  Άνοιξη  15 Απριλίου  φέτος,  λίγο  πριν  το  Πάσχα, που  συνέβη  το  γεγονός  αυτό. 

           ΔΕΝ  γνώριζα  την  κυρία  Σκεπετάρα  δυστυχώς και  πληροφορήθηκα  μόνο λίγα   πράγματα  για  `κείνη  μετά  τη  δημοσιοποίηση  της  διαθήκης  της  που  καθιστά  την  Δημοτική  κοινότητα  της  Αμφίκλειας  αποκλειστικό  κληρονόμο  της  ακίνητης  και  κινητής  της  περιουσίας .

         ΔΕΝ  ήμουν  εκεί  αυτή  τη  μέρα  της  εξόδου της ,  για  να  της  πω  κι  εγώ  και  μ`  άλλους  συμπολίτες  μου ,   μαζί  με  το  μεγάλο  αντίο κι  ένα  μεγάλο  ευχαριστώ ,  γιατί   υπήρξε  στη  ζωή  μας  και  στο  χωριό μας , φροντίζοντας  με  την  τελευταία  πράξη  της  να  θυμίσει  σ` όλους  μας  πόσο  αγάπησε  ετούτο  εδώ  τον  τόπο , το  Δαδί  της , το  χωριό  της  όπως  μαθαίνω  ότι  με  περηφάνια  πάντα  έλεγε.   

          Η  Δωρεά  της  αυτή  με  το  περίσσευμα  της  αγάπης  της  για  το  Δαδί ,  τόπο  καταγωγής  της  μητέρας  της  αλλά  και  καταφύγιο  δικό  της  συχνά  στο  παρελθόν  και  μόνιμο  πια   κοντά  στο  απρόσμενο  τέλος ,  την  κατατάσσει  οπωσδήποτε  στη  χορεία  των  μεγάλων  δωρητών  και  ευεργετών  της  γενέτειρας  όλων μας ,  που  όμως  πολύ  λίγοι  ευεργετούν ,  τιμούν  και  βοηθούν  όσο  η  ίδια ,  με  ευγενή  και  άδολη  διάθεση  ουσιαστικής  προσφοράς  ως  φυσικό  αποτέλεσμα  μιας  σεμνής ,  βαθιάς  και  παντοτινής  αγάπης  στον  τόπο  καταγωγής  και  τους  ανθρώπους  του .             Στον  αγαπητικό  αυτό  “δεσμό ”  της  με  το  Δαδί  αναφέρεται  μάλλον   όταν  γράφει  στη  διαθήκη  της ,  - όπως  πληροφορήθηκα -,  περίπου  τα  εξής   μεταξύ  άλλων :  

        « …. Δηλώνω  ότι  το  χωριό  μου  το  Δαδί  το  λατρεύω  από  μικρό  παιδί …. και  θέλω  ολόκληρη  η  περιούσια  μου να  αξιοποιηθεί  για  έργα  χρήσιμα  σ` αυτό , γιατί  επιθυμώ  να  γίνεται  ολοένα  κι  ομορφότερο ,  να  το  βλέπουμε  μαζί  με  τη  μητέρα  μου  απ`  την  πλαγιά  εκεί  πάνω  και  να  χαιρόμαστε ……  Η  τελευταία  μου  επιθυμία  είναι ,  όταν  πεθάνω ,  να  ταφώ  στην  Αμφίκλεια  που  τώρα  μένω και  τόσο  αγαπώ και  νοιάζομαι ,  στον  τάφο  της  αγαπημένης  μου  μητέρας  »

          Τι  συγκινητικό  και  μεγαλειώδες   πράγματι  !!!       

          Αισθάνομαι   άβολα  κι  άσχημα  θα  έλεγα  γιατί  αγνοούσα , συγχωρέστε με , μια  τέτοια  φλογερή  συμπατριώτισσα ,  που η ζωή δεν “έφτασε” να τη γνωρίσω μα ο θάνατος “περίσσεψε ” για να μου τη γνωρίσει, όμως κομμάτι αλλιώτικα δίχως πολλές και τυπικές συστάσεις, μα μόνο με την προσφορά της αληθινής, της άδολης αγάπης της και τις μνήμες λίγων γνωστών της που φρόντισαν με καλοσύνη να μας σκιαγραφήσουν το πορτραίτο της.

            Παραπέμπω  στην  ωραία  και  μεστή  αναφορά  του  φίλου  της  και  συναδέλφου της ,  δικηγόρου  κυρίου   Παναγιώτη  Δουφεξή  στο  φύλλο  Μαΐου - Ιουνίου  της  εφημερίδας  “ΑΜΦΙΚΛΕΙΑ” ,  καθώς  και  στο  πρωτοσέλιδο  αφιέρωμα  της  ίδιας  εφημερίδας  εκ  μέρους  του  ΔΣ  του  συλλόγου  Δαδιωτών. 

           Αυτή  τη  μικρή  αναφορά  ως  χρέος  στη μνήμη  της ,  με  τη  συμπλήρωση  ενός  εξαμήνου  απ`  την  εκδημία  της  σαν  ένα  ΜΕΓΑΛΟ  ευχαριστώ  πριν  το  μεγάλο  αντίο  που δεν  ειπώθηκε  ποτέ ,  μου  επέβαλε  η  συνείδησή  μου  να  κάνω  και  πραγματικά  αισθάνομαι  τα  λόγια  μου  φτωχά  για  να  αποδώσουν  την  πρέπουσα  τιμή  και  να  εκφράσουν  την  μεγάλη  ευγνωμοσύνη  που νοιώθω  κι  εγώ  κι όλοι  μας  πιστεύω,  για  την  σπουδαία  αυτή  κυρία  και  ευεργέτη  του τόπου  μας   συμπατριώτισσα   Μαρία  Σκεπετάρα – Κοντρώση.

            Ελπίζω και  εύχομαι  στις  σκληρές  μέρες  του  ακραίου  ατομικισμού ,  του  υπολογισμού  και  του  ωφελιμισμού  που  βιώνουμε ,  η  μνήμη  της  και  η  σπουδαία  πράξη  της  να  μην  ατονήσουν  στη  συλλογική  μας  συνείδηση  και  μη χαθούν  στο  χωνευτήρι  του  αδυσώπητου  χρόνου  που  βιαστικά  μας  προσπερνά  και  τα  σφουγγίζει  όλα .

             Γιατί  κάποιες  αξίες  αλλά  και  άξιες  παντοτινής  τιμής  και  επαίνου ,  αναγνώρισης  και  θύμησης   πράξεις  αλλά  και  δοτικές  προσωπικότητες ,  που κράτησαν  για  πάντα  την  καρδιά  τους  παιδική και  νιές  τις  αναμνήσεις  πιστά  δεμένες  με  τον  τόπο  πιασμένοι   έτσι  γερά  απ` τη  ρίζα  τους  και  τις  γονικές  τους  παραδόσεις  και  που  δεν  αλλοτριώθηκαν  στο  σημερινό λαχανιασμένο  σύγχρονο κόσμο μας, ΔΕΝ  πρέπει  ΠΟΤΕ  να  σκεπάζονται  με  την  ανάξιά  τους ,  σκιά  της  λησμονιάς ,  της  αγνωμοσύνης  και  της  υποβάθμισης  του  μεγαλείου  τους.

             Ας  είναι  η  μνήμη  της  πάντοτε  ζωντανή  στις  καρδιές  μας  κι   η  έμπρακτη  αγάπη  της  για  το  “Δαδί  της ” ,  φάρος  φωτεινός ,  σύμβολο καλό  κι οδηγός για όλους μας . 

           Η  Δημοτική  μας  Αρχή  και  η  Τοπική  Κοινότητα  της  Αμφίκλειας,  ας   βρουν  σύντομα  και  με  περίσκεψη  τον  τρόπο  να  τιμήσουν  την  μνήμη  της ,  με  έργο  αντάξιο  της  μεγάλης  και  γενναιόδωρης  προσφοράς  της ,  που  να  θυμίζει  παντοτινά  την  άπειρη  αγάπη  της  για  τη  γενέθλια  γη  και  την  προκοπή  της.  

Με  ευθύνη  στο  χρέος

Θανάσης Δ. Παπακωνσταντίνου